Φοινίκι (Τοπίο 2)

Όσοι από τους Φοινικιώτες βλέποντας την παραπάνω φωτογραφία προσπαθούν να μαντέψουν που στην ευχή είναι αυτό το μέρος, κοπιάζουν άδικα. Αν και η λήψη της φωτογραφίας έγινε προχθές στο Φοινίκι, το τοπίο ως χώρος …δεν υπάρχει.

Για να προλάβω περίεργες ερμηνείες σχετικές με την πνευματική μου κατάσταση, σπεύδω αμέσως να διευκρινίσω το θέμα.
Ο μεγάλος Λεονάρντο ντα Βίντσι είχε πει ότι: κοιτώντ

ας μια πέτρα (βράχο για την ακρίβεια) μπορείς να δεις ένα ολόκληρο βουνό। Οι αμύητοι στα της τέχνης θεώρησαν τα λεγόμενά του εκκεντρικές αναφορές προϊόν της καλλιτεχνικής του ιδιομορφίας.

Κάθε «ψαγμένος» καλλιτέχνης γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ιδιοφυής Λεονάρντο είχε δίκιο.
Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε μια σειρά φωτογραφιών που τράβηξα προχθές στο Φοινίκι. Τοπία που παραπέμπουν σε πίνακες ζωγραφικής που θα ζήλευαν «φτασμένοι» ζωγράφοι ανακάλυψα τυχαία (κατά την διάρκει

α της φωτογράφησης) σε …τοί

χους του Φοινικίου.
Ένα κλικ παραπέρα (στη παρατήρηση) και αυτό που φωτογραφίζεις «μετατρέπεται» σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στη πραγματικότητα.
Για όσους δυσκολεύονται να κατανοήσουν την εικόνα, είναι η συνάντηση δυο τοίχων. Ενός νέου και ενός παλαιού. Είναι μια γωνία.

Είναι γνωστό στους μυημένους στα μυστικά της τέχνης ότι αρκετοί ζωγράφοι στην αναγέννηση χρησιμοποιούσαν αυτή την μέθοδο για να πλουτίσουν το φόντο στα θέματα των πινάκων τους. Τα υπέροχα τοπία δεν προϋπέθεταν ταξίδια σε τόπους μακρινούς και εξωτικούς. Μια απλή βόλτα γύρω από το εργαστήρι τους ήταν αρκετή.
Για να μη καταλήξει αυτή η ανάρτηση ως εισαγωγή σε μάθημα ζωγραφικής, κλείνω με την επισήμανση ότι: Αν δίναμε λίγο περισσότερη σημασία στο μικρά και ταπεινά πράγματα ίσως κατανοούσαμε καλύτερα τα μεγάλα και σημαντικά.

Άλλωστε στη γενική θεώρηση των πραγμάτων δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Ότι συνέβαινε παλιά, συμβαίνει και σήμερα.
Πολλοί κοιτούν αλλά μόνο λίγοι βλέπουν…

«Άλλαξε τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και τα πράγματα που βλέπεις θα αλλάξουν»