«Το ψάρι του Νταλί»

Για να ολοκληρώσουμε την προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με τις εικόνες που «βρίσκουμε» στη φύση, σημειώνουμε ότι και οι σύγχρονοι ζωγράφοι κάνουν χρήση αυτής της «τεχνικής».

Ο σουρεαλιστής ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί είναι ένα γνωστό παράδειγμα.

Το «ψάρι» της εικόνας είναι ένα απόσπασμα από μια προηγούμενη φωτογραφία (εδώ), το οποίο «ανακάλυψα» (παρατήρησα) εκ των υστέρων.

Επειδή μου θύμισε πίνακες του υπερρεαλιστή ζωγράφου, το ονόμασα  «ψάρι του Νταλί».

Ή αν προτιμάτε «Επίσκεψη του Νταλί στο Φοινίκι»

Φοινίκι (Τοπίο 2)

Όσοι από τους Φοινικιώτες βλέποντας την παραπάνω φωτογραφία προσπαθούν να μαντέψουν που στην ευχή είναι αυτό το μέρος, κοπιάζουν άδικα. Αν και η λήψη της φωτογραφίας έγινε προχθές στο Φοινίκι, το τοπίο ως χώρος …δεν υπάρχει.

Για να προλάβω περίεργες ερμηνείες σχετικές με την πνευματική μου κατάσταση, σπεύδω αμέσως να διευκρινίσω το θέμα.
Ο μεγάλος Λεονάρντο ντα Βίντσι είχε πει ότι: κοιτώντ

ας μια πέτρα (βράχο για την ακρίβεια) μπορείς να δεις ένα ολόκληρο βουνό। Οι αμύητοι στα της τέχνης θεώρησαν τα λεγόμενά του εκκεντρικές αναφορές προϊόν της καλλιτεχνικής του ιδιομορφίας.

Κάθε «ψαγμένος» καλλιτέχνης γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ιδιοφυής Λεονάρντο είχε δίκιο.
Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε μια σειρά φωτογραφιών που τράβηξα προχθές στο Φοινίκι. Τοπία που παραπέμπουν σε πίνακες ζωγραφικής που θα ζήλευαν «φτασμένοι» ζωγράφοι ανακάλυψα τυχαία (κατά την διάρκει

α της φωτογράφησης) σε …τοί

χους του Φοινικίου.
Ένα κλικ παραπέρα (στη παρατήρηση) και αυτό που φωτογραφίζεις «μετατρέπεται» σε κάτι άλλο από αυτό που είναι στη πραγματικότητα.
Για όσους δυσκολεύονται να κατανοήσουν την εικόνα, είναι η συνάντηση δυο τοίχων. Ενός νέου και ενός παλαιού. Είναι μια γωνία.

Είναι γνωστό στους μυημένους στα μυστικά της τέχνης ότι αρκετοί ζωγράφοι στην αναγέννηση χρησιμοποιούσαν αυτή την μέθοδο για να πλουτίσουν το φόντο στα θέματα των πινάκων τους. Τα υπέροχα τοπία δεν προϋπέθεταν ταξίδια σε τόπους μακρινούς και εξωτικούς. Μια απλή βόλτα γύρω από το εργαστήρι τους ήταν αρκετή.
Για να μη καταλήξει αυτή η ανάρτηση ως εισαγωγή σε μάθημα ζωγραφικής, κλείνω με την επισήμανση ότι: Αν δίναμε λίγο περισσότερη σημασία στο μικρά και ταπεινά πράγματα ίσως κατανοούσαμε καλύτερα τα μεγάλα και σημαντικά.

Άλλωστε στη γενική θεώρηση των πραγμάτων δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Ότι συνέβαινε παλιά, συμβαίνει και σήμερα.
Πολλοί κοιτούν αλλά μόνο λίγοι βλέπουν…

«Άλλαξε τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και τα πράγματα που βλέπεις θα αλλάξουν»

Φοινίκι (Τοπίο 1)

Η συκιά στο κήπο μου

Οι λάτρεις του αγαπητού σε πολλούς αυτού φρούτου μην βιαστούν να ζηλέψουν। Η συγκεκριμένη ποικιλία συκιάς (εξ Αθηνών φερόμενη) ωριμάζει τους καρπούς της αργοπορημένα.
Αρκετά χρόνια τώρα είναι ζήτημα να έχω φάει καμιά δεκαριά σύκα το χρόνο.
Συνήθως με τα πρωτοβρόχια και με την πτώση της θερμοκρασίας σκάνε πριν ωριμάσουν.
Προφανώς δυσκολεύεται να προσαρμοστεί.
Το μαρτύριο να βλέπεις εκατοντάδες σύκα να καταστρέφονται, απαλύνει κάπως το γεγονός ότι για τα κάθε είδους πετούμενα, η συκιά μου τη περίοδο αυτή, αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο.

Με κανονικό πότισμα το καλοκαίρι, το μέγεθος των σύκων είναι διπλάσιο από αυτό που βλέπετε. Ακολουθώντας την συμβουλή κάποιου «ειδικού» (όταν του εξέθεσα το πρόβλημα) φέτος το καλοκαίρι δεν την πότισα καθόλου. Αποτέλεσμα, να χάσουν τα σύκα το μισό τους μέγεθος αλλά όχι όμως και την σκληράδα του ανώριμου.

Δύσκολο πράγμα η προσαρμογή.
Αν δεν σταθεροποιηθούν οι κλιματολογικές συνθήκες,(τουλάχιστον σύντομα) σύκα δεν βλέπω να τρώω…

Ηλιοβασίλεμα στο Φοινίκι

Όταν ο Ήλιος πυρπολεί τα σύννεφα…