Πριν την καταιγίδα

Μόλις τελειώσαμε την βόλτα μαύρα σύννεφα έκαναν γρήγορα την εμφάνιση τους από τα όρη της Παραμυθιάς
και το τοπίο σκοτείνιασε απότομα. 

Μετά από λίγο ο απαλός ήχος της βροχής
προϋπαντούσε την φθινοπωρινή νύχτα. 

Στους μυημένους στα της ζωγραφικής,
η χρωματική κλίμακα  και η ατμόσφαιρα της εικόνας
μπορεί να θυμίζουν το πίνακα “το Τολέδο σε ώρα καταιγίδας”
που μοναδικά απέδωσε ο μεγάλος Κρητικός ζωγράφος
Δομίνικος Θεοτοκόπουλος. 

Βέβαια στη φωτογραφία απουσιάζει η σύνθεση
που κατευθύνει τις ψυχικές αναταράξεις , μειονέκτημα που χαρακτηρίζει σχεδόν όλες τις «αιφνιδιαστικές» φωτογραφίσεις, θυσία στην αποτύπωση της στιγμής.
 
 Εγώ πάντως βρήκα αρκετές "συγγένειες".
Κίτρινη ώχρα και ουλτραμαρίνη για τις βαθυπράσινες
και γκριζογάλανες αποχρώσεις , οι φωτεινές τρύπες που δίνουν κίνηση στα σκούρα σύννεφα 
και ο έντονος φωτισμός στα δένδρα 
σαν να έρχεται από το πουθενά, 
δίνουν μια μεταφυσική διάσταση. 

Με αφορμή τη φωτογραφία και την αναφορά στο πίνακα του Γκρέκο,αξίζει επίσης να αναφερθεί και η γνώμη
της σκηνοθετικής μεγαλοφυΐας του περασμένου αιώνα
του Σεργκέι Αϊζενστάιν,
ο οποίος στάθηκε εκστατικός μπροστά στον πίνακα του Γκρέκο
“το Τολέδο σε ώρα καταιγίδας”,
(που μελέτησε από την πλευρά του κινηματογραφικού μοντάζ)
και τον χαρακτήρισε
σαν "φύση όπως βλέπεται από μια μεγαλοφυΐα, όχι σαν μια απλή ανακατασκευή, σαν αναπαράσταση κατ' εικόνα και ομοίωση του μοντέλου, δηλαδή σαν απλή άποψη του Τολέδο με κακό καιρό, αλλά σαν μια ανασύνθεση τεμαχισμένης φύσης 
"κατ' εικόνα και ομοίωση" του ζωγράφου
σύμφωνα με τους νόμους και το ρυθμό που κόχλαζε μέσα του. 

 (Αϊζενστάιν: “Κινηματογράφος και Ζωγραφική”).